Dopiero dalszy ciąg opowiada konkretną historię. Pierwsze 40 minut to zlepek nic nie znaczących obrazów, które na dobrą sprawę nie wnoszą nic do treści filmu. Dalszy sposób opowiadania historii jest, że tak powiem... niezajmujący. Po prostu, do momentu dość wywrotowego zakończenia, które ujawnia całą destrukcyjną moc choroby głównego bohatera, film opowiada ograny motyw zniszczonego dzieciństwa.
W sumie mam mieszane odczucia, bo pomimo dobrego zakończenia, sposób w jaki opowiedziano historię do niego prowadzącą zniechęca do dalszego śledzenia opowieści.

średnie 6/10.
niestety.