Rozumiem, że może denerwować dzisiejsza zmarienowana moda na teledyskowość, i że w Niżynskim może to razić. To jeśli chodzi o negatywy, które oczywiście (nie) mogą przesłonić nam pozytywów ;)
Uważam - po Molokai i Niewinności, że Cox jest utalentowanym filmowcem - szczególnie "takim nowohoryzontowym". W Niżyńskim - paradoksalnie - porusza piękno zdjęć i ich specyfika - przede wszystkim gra cieni. W fotel wbija także synchronizacja z muzyką, rosyjski balet i angielszczyzna Dereka Jacobi.
Płaczemy wraz z Niżyńskim - człowiekiem, który nieuchronnie zmierza ku szaleństwu...Powtórzenia - charakterystyczne dla jego języka - znajdują ujścia w sekwencjach zdjęć i muzyki, co nadaje całości dość hipnotyczny kształt. Nowe Horyzonty otworzył w Poznaniu "Japon" - kończy "Niżyński" - obydwa, obok "Eureki" - najlepsze dzieła. Marsz do kin (heh, poznaniacy - wreszcie poznałam kino Amarant i szczerze napisawszy - "zakochałam się w tymże miejscu", polecam zatem x 2 !!! :) !!!